วันอังคารที่ 10 ธันวาคม 2556
       ไม่มีการเรียนการสอนเนื่องจาก วันที่ 10 ธันวาคมของทุกปี เป็นวันรัฐธรรมนูญ

วันอังคารที่ 26 พฤศจิกายน 2556
2.6 บุคคลที่มีปัญหาทางพฤติกรรม อารมณ์ หรือสมาธิสั้น หมายถึง เด็กที่มีปัญหาทางพฤติกรรม ทางอารมณ์หรือเด็กสมาธิสั้น ไม่ใช่เด็กพิการหรือเด็กที่มีความบกพร่อง แต่จัดเป็นกลุ่มเด็กที่มีความต้องการพิเศษทางการศึกษา สถานศึกษาต้องรับและจัดบริการการศึกษาให้เหมาะสมกับสภาพความต้องการของแต่ละบุคคล เช่นเดียวกับเด็กพิการแต่ละประเภท เด็กกลุ่มดังกล่าวอาจมีอาการหรือพฤติกรรมที่แสดงออกไม่ชัดเจน ต้องอาศัยการสังเกต การสำรวจอย่างเป็นระบบ และมีการวัดและประเมินผลทางจิตวิทยา หรือการวินิจฉัยทางการแพทย์ ซึ่งมีรายละเอียดดังนี้
        1 เด็กที่มีปัญหาทางพฤติกรรม หมายถึง เด็กที่แสดงพฤติกรรมที่เบี่ยงเบนไปจากเด็กทั่วไป และพฤติกรรมที่เบี่ยงเบนนี้ส่งผลกระทบต่ออาการเรียนรู้ของเด็กและผู้อื่น เป็น ผลมาจากความขัดแย้งของเด็กกับสภาพแวดล้อมหรือความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในตัวเด็กเอง ซึ่งไม่สามารถเรียนรู้ ขาดสัมพันธภาพกับเพื่อนหรือผู้เกี่ยวข้อง มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมเมื่อเปรียบเทียบกับเด็กในวัยเดียวกัน มีความคับข้องใจ มีความเก็บกดทางอารมณ์โดยแสดงออกทางร่างกาย ซึ่งบางคนมีความบกพร่องซ้ำซ้อนอย่างเด่นชัด อีกทั้งเกิดขึ้นเป็นเวลานาน ซึ่งมีการแสดงออกหลายลักษณะ แบ่งเป็น 4 กลุ่ม ดังนี้
           1 กลุ่มความประพฤติผิดปกติ มีลักษณะก้าวร้าว ชอบทะเลาะ ทำร้าย ผู้อื่น ขาดความรับผิดชอบ ไม่เชื่อฟัง ต่อต้าน ชอบออกคำสั่ง ตะโกนเสียงดัง ชอบขโมย พูดจาหยาบคาย
           2 กลุ่มบุคลิกผิดปกติ เป็นกลุ่มที่มีบุคลิกภาพเก็บตัว แยกตัวจากสังคม วิตกกังวล ร้องไห้ กระดากอาย ขาดความมั่นใจ ดึงผม กัดเล็บ สนใจตนเอง ไม่พูด เงียบเฉย เสียใจง่าย มองโลกแง่ร้าย อิจฉา
           3 กลุ่มขาดวุฒิภาวะ เป็นกลุ่มที่มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมกับวัย สมาธิสั้น ไม่มีความกระตือรือร้น การฝันกลางวัน ไม่สนใจสิ่งรอบตัว ชอบเล่นกับเด็กที่มีอายุน้อยกว่า งุ่มง่าม เฉื่อยชา ไม่รับผิดชอบงาน สกปรก
           4 กลุ่มที่มีปัญหาทางสังคม ลักษณะที่พบ คือ คบเพื่อนไม่ดี ชอบหนี โรงเรียน การลักขโมย ชอบเที่ยวกลางคืน หนีออกจากบ้าน ชอบคบเพื่อนเกเร ต่อต้านผู้มีอำนาจ  
       2 เด็กสมาธิสั้น หมายถึง เด็กที่มีภาวะสมาธิบกพร่องและมีพฤติกรรมอยู่ไม่สุขร่วมด้วย เด็กที่มีความผิดปกติทางพฤติกรรมแสดงออกซ้ำ ๆ จนเป็นลักษณะเฉพาะตัวของเด็ก มีพฤติกรม ที่ไม่เหมาะสมกับอายุ หรือระดับพัฒนาการในเรื่องของการขาดสมาธิ ความหุนหันพลันแล่น ยับยั้งตัวเองไม่ค่อยได้ และ/หรือซุกซนไม่อยู่นิ่ง ไม่สามารถให้ความสนใจต่อการเรียนได้อย่างจริงจังและนานเพียงพอ โดยจะปรากฏอาการก่อนอายุ 7 ปี ซึ่งสรุปเป็นลักษณะใหญ่ ๆ 3 ลักษณะ คือ
           1 สมาธิบกพร่อง เสียสมาธิง่าย ให้ความสนใจกิจกรรมได้ไม่นาน วอกแวกง่าย จึงทำงานไม่เสร็จ ต้องคอบกระตุ้น ควบคุม จึงทำได้ตามเวลาที่ต้องการ มีปัญหาในการปฏิบัติตามคำสั่ง ที่ซ้ำซ้อน ต้องบอกซ้ำหลายครั้ง ทำของหาย หรือหลงลืมอยู่เสมอ
           2 ความผลีผลาม เสียสมาธิง่าย ให้ความสนใจกิจกรรมได้ไม่แน่นอน มีความว่องไวผิดปกติ ขาดความระมัดระวัง บางคนซุกซนมาก เลอะเทอะ ซุ่มซ่าม ไม่เรียบร้อย
           3 พฤติกรรมอยู่ไม่สุข นั่งนิ่ง ๆ นานไม่ได้ จะขยุกขยิกตลอดเวลา พร้อมที่จะลุกออกจากที่ ไม่สนใจเวลาครูสอน เพราะทำอย่างอื่นไปด้วย แต่เมื่อถูกซักถามอาจพบว่าเด็กฟังและเข้าใจ เล่นเงียบ ๆ ไม่ได้ เวลาไปไหนมักยื่นมือเท้าไปจับ เขี่ย เตะ เกาะ หรือปัดสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่รอบข้างทาง มีความยากลำบากในการคิดรอบคอบ ไม่ยอมเข้าคิว พูดมากผิดปกติ มักพูดสอดแทรกหรือรบกวนผู้อื่น
ลักษณะทางอารมณ์ที่พบ คือ อารมณ์แปรปรวนง่าย ๆ ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เมื่อเกิดความคับข้องใจ ขาดความอดทน อดกลั้น ใจร้อน โมโหร้าย เรียกร้องความสนใจสูง ไม่ค่อยอยู่ในกฎกติกา
       สาเหตุของปัญหาทางพฤติกรรมและอารมณ์
           จากการศึกษาพบว่าปัญหาทางพฤติกรรมและอารมณ์ของเด็กเกิดจากสาเหตุสำคัญ 3 ประการ ได้แก่ สาเหตุทางชีววิทยา สาเหตุจากความสัมพันธ์เชิงลบในครอบครัวและอิทธิพลของสังคม และสาเหตุจากประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ในโรงเรียน อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าสาเหตุใดเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เกิดปัญหาทางพฤติกรรมและอารมณ์ ในบางกรณี พฤติกรรมที่เป็นปัญหาเกิดจากหลายสาเหตุผสมผสานกัน ปัจจุบันนี้เชื่อว่า สาเหตุที่ก่อให้เกิดปัญหาพฤติกรรมและอารมณ์ในเด็กเกิดจากสาเหตุมากกว่า 1 สาเหตุ

2.7 บุคคลที่มีปัญหาทางการเรียนรู้ หมายถึง คนที่มีความบกพร่องในกระบวนการพื้นฐานทางจิตวิทยาที่เกี่ยวกับความเข้าใจ หรือการใช้ภาษา อาจเป็นภาษาพูดและ/หรือภาษาเขียน ซึ่งจะมีผลทำให้มีปัญหาในการฟัง การพูด การคิด การอ่าน การเขียน การสะกด หรือการคิดคำนวณ รวมทั้งสภาพความบกพร่องในการรับรู้ สมองได้รับบาดเจ็บ การปฏิบัติงานของสมองสูญเสียไป ซึ่งทำให้มีปัญหาในการอ่าน และปัญหาในการเข้าใจภาษา ทั้งนี้ ไม่รวมคนที่มีปัญหาทางการเรียนเนื่องจากสภาพบกพร่อง ทางการเห็น การได้ยิน การเคลื่อนไหว ปัญญาอ่อน ปัญหาทางอารมณ์ หรือความด้อยโอกาสเนื่องจากสิ่งแวดล้อม วัฒนธรรมหรือเศรษฐกิจ
      สาเหตุของเด็กที่บกพร่องทางการเรียนรู้ของเด็กค่อนข้างซับซ้อน พอสรุปดังนี้
          1. เกิดจากการทำงานผิดปกติของระบบการทำงานของร่างกาย เช่นทางการทำงานผิดปกติของต่อมต่าง ๆ หรือ ระบบการทำงานของประสาทส่วนกลาง เป็นต้น
          2. ปัญหาอันเนื่องมาจากสติปัญญาความสามารถ การปรับตัวทางอารมณ์ และการปรับตัวทางสังคมของเด็ก
          3. ปัญหาด้านสภาพแวดล้อม ได้แก่ สภาพของโรงเรียน หลักสูตร วิธีสอน อุปสรรคจากวัฒนธรรม และภาษา ตลอดจนประสบการณ์ต่าง ๆ ก่อนเข้าโรงเรียน
      ลักษณะของเด็กที่บกพร่องทางการเรียนรู้
          1. มีร่างกายสมบูรณ์ แข็งแรงปกติ
          2. สติปัญญาปกติ
          3. การเคลื่อนไหวของกล้าเนื้อใหญ่ ไม่สัมพันธ์กับการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อเล็ก
          4. ถูกเบี่ยงเบนความสนใจได้ง่าย สนใจระยะสั้น บางคนสนใจเกินปกติ
          5. อยู่ไม่นิ่ง
          6. ความจำไม่ดี

2.8 บุคคลออทิสติก หมายถึง บุคคลที่มีความบกพร่องทางพัฒนาการด้านสังคม ภาษาและการสื่อความหมาย พฤติกรรม อารมณ์ และจินตนาการ ซึ่งมีสาเหตุเนื่องมากจากการทำงานในหน้าที่บางส่วนของสมองที่ผิดปกติไป และความผิดปกตินี้พบได้ก่อนวัย 30 เดือน
      ลักษณะของบุคคลออทิสติก
          1. มีความบกพร่องทางปฏิสัมพันธ์ทางสังคม เช่น ไม่มองสบตาบุคคลอื่น ไม่มีการแสดงออกทางสีหน้า กิริยาหรือท่าทาง เล่นกับเพื่อนไม่เป็น ไม่สนใจที่จะทำงานร่วมกับใคร ไม่เข้าใจพฤติกรรมของคนอื่น
          2. มีความบกพร่องด้านการสื่อสาร ทั้งด้านการใช้ภาษาพูด ความเข้าใจภาษา การแสดงกริยาสื่อความหมายซึ่งมีความบกพร่องหลายระดับตั้งแต่ไม่สามารถพูดจาสื่อความหมายได้เลย หรือบางคนพูดได้แต่ไม่สามารถสนทนาโต้ตอบกับผู้อื่นได้อย่างเข้าใจ บางคนพูดแบบเสียงสะท้อนพูดเลียนแบบ ทวนคำพูด บางคนจะพูดซ้ำแต่ในเรื่องที่ตนเองสนใจ มีการใช้สรรพนามสลับที่ ระดับเสียงพูดอาจมีความผิดปกติ บางคนพูดโทนเสียงเดียว บางคนพูดเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อย
          3. มีความบกพร่องด้านพฤติกรรมและอารมณ์ บางคนมีพฤติกรรมซ้ำ ๆ ผิดปกติ เช่น เล่นมือ โบกมือไปมา หรือหมุนตัวไปรอบ ๆ เดินเขย่งปลายเท้า ท่าทางเดินงุ่มง่าม ยึดติดไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลง การแสดงออกทางอารมณ์ไม่เหมาะสมกับวัย บางคนร้องไห้หรือหัวเราะโดยไม่มีเหตุผล บางคนมีอารมณ์ก้าวร้าวรุนแรง เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อม
          4. มีความบกพร่องด้านการรับรู้ทางประสาทสัมผัส การใช้ประสาทสัมผัสทั้งห้า คือ การรับรู้ทางการเห็น การตอบสนองต่อการฟัง การสัมผัส การรับกลิ่นและรสมีความแตกต่างกันในแต่ละบุคคล บางคนชอบมองแสง บางคนตอบสนองต่อเสียงผิดปกติ รับเสียงบางเสียงไม่ได้ ด้านการรับสัมผัสกลิ่นและรส บางคนตอบสนองช้าหรือไวหรือแปลกกว่าปกติ เช่น ดมของเล่น
          5. มีความบกพร่องด้านการใช้อวัยวะต่าง ๆ อย่างไม่ประสานสัมพันธ์ การใช้ส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย รวมถึงการประสานสัมพันธ์ของกลไกกล้ามเนื้อมัดใหญ่และมัดเล็กมีความบกพร่องบางคนเคลื่อนไหวงุ่มง่ามผิดปกต ไม่คล่องแคล่ว ท่าทางเดินหรือวิ่งแปลก ๆ การใช้กล้ามเนื้อมัดเล็กในการหยิบจับไม่ประสานกัน
          6. มีความบกพร่องด้านการจินตนาการ ไม่สามารถแยกเรื่องจริงเรื่องสมมุติ หรือประยุกต์วิธีการจากเหตุการณ์หนึ่งไปยังอีกเหตุการณ์หนึ่งได้ เข้าใจสิ่งที่เป็นนามธรรมได้ยาก เล่นสมมุติไม่เป็น จัดระบบความคิด ลำดับความสำคัญก่อนหลัง คิดจินตนาการจากภาษาได้ยาก ทำให้เป็นอุปสรรคต่อการเรียน
          7. มีความบกพร่องด้านสมาธิ มีความสนใจที่สั้น วอกแวกง่าย
      สาเหตุของภาวะออทิสติก
          ได้มีการค้นหาสาเหตุของออทิสติกมานาน แต่เดิมเชื่อว่าเป็นความผิดปกติทางอารมณ์ซึ่งเป็นผลมาจากบุคลิกของแม่ซงเย็นชาไม่ใกล้ชิดและไม่ให้ความอบอุ่นแก่เด็ก ทำให้เด็กไม่พัฒนาความผูกพันทางอารมณ์กับบุคคลรอบข้าง แต่ปัจจุบันมีหลักฐานสนับสนุนให้เชื่อว่าออทิสติกมีสาเหตุมาจาก เด็กมีพยาธิสภาพที่ระบบประสาท ซึ่งขณะนี้ยังไม่มีผู้ใดเจาะจงว่าเด็กเกิดพยาธิสภาพที่ประสาทส่วนใด ส่วนความเข้าใจเกี่ยวกับการเลี้ยงดูไม่ใช่สาเหตุโดยตรง แต่เป็นสาเหตุส่งเสริมที่ทำให้เด็กมีอาการมากขึ้น หรือในทางกลับกันกลับช่วยให้อาการของเด็กดีขึ้นได้ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับความเข้าใจในการช่วยเหลือเด็กของทุก ๆ คนในครอบครัว ปัจจัยที่บอกถึงความสัมพันธ์กันระหว่างออทิสติกกับพยาธิสภาพทางสมอง เท่าที่มีผู้รายงานไว้สรุปได้ดังนี้ (พิมพ์พรรณ วรชุตินธร. 2545: 335)
           1. มารดาของเด็กออทิสติก มประวัติของอาการแทรกซ้อนขณะตั้งครรภ์และขณะคลอดมากกว่าร้อยละ 50
           2. ประมาณร้อยละ 50 ของเด็กออทิสติกมีความผิดปกติของระบบประสาท ทั้งนี้ประมาณร้อยละ 60-85 มีคลื่นไฟฟ้าสมองผิดปกติ และร้อยละ 25-30 เมื่อเข้าวัยรุ่นจะมีอาการของ โรคลมชัก
           3. อาการออทิสติกเกิดร่วมกับโรคบางโรค เช่น ฟินิลคีโตนูเรีย (Phenylketonuria) หัดเยอรมัน สมองอักเสบ เยื่อหุ้มสมองอักเสบ ตับอักเสบ เป็นต้น
           4. มีหลักฐานแสดงว่าเด็กออทิสติกมีส่วนเกี่ยวข้องกับการถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ เนื่องจากพบออทิสติกในคู่แฝดจากไข่ใบเดียวกันมากกว่าคู่แฝดจากไข่คนละใบ และพบว่ามีอัตราส่วนเด็กออทิสติกที่เป็นพี่น้องท้องเดียวกันถึง 1 ใน 50 ส่วนในเด็กทั่วไปจะพบอัตราส่วน 1 ต่อ 2500
           5. เด็กออทิสติกมีความผิดปกติของสารบางอย่างที่เป็นตัวนำทางระบบประสาทสูงขึ้นมาก เช่น โรโตนิน และโดพามีน
           6. เด็กออทิสติกมีความผิดปกติในระบบภูมิต้านทาน โดยพบว่าภูมิต้านทานของเด็กกลับไปทำลายระบบประสาทของตนเอง
           7. แพทย์ทางระบบประสาทและพยาธิวิทยาพบว่า สมองของเด็กออทิสติกมีเซลล์สมอง ผิดปกติอยู่ 2 แห่ง คือ บริเวณที่ควบคุมด้านความจำ ด้านอารมณ์และแรงจูงใจ ส่วนอีกบริเวณหนึ่งจะควบคุมเกี่ยวกับการเคลื่อนไหว ของร่างกาย ซึ่งลักษณะของเซลล์สมองทั้งสองแห่ง จะเป็นเซลล์ไม่พัฒนา เทียบความสามารถได้เท่ากับเด็กอายุเพียง 38 สัปดาห์ขณะที่อยู่ในครรภ์มารดา
           อย่างไรก็ตาม ความผิดปกติแบบออทิสติกนี้ ยังไม่สามารถอธิบายถึงสาเหตุด้วยหลักการทางประสาทวิทยาได้ทุกราย ดังนั้น ในปัจจุบันจึงมีผู้ให้สมมุติฐานว่า สาเหตุของเด็กออทิสติก น่าที่จะมาจาก มีพยาธิสภาพทั้งทางด้านสรีรวิทยาและปัจจัยทางสังคมร่วมกัน

2.9 บุคคลพิการซ้อน หมายถึง คนที่มีสภาพความบกพร่องหรือความพิการมากกว่าหนึ่งประเภทในบุคคลเดียวกัน เช่น คนปัญญาอ่อนที่สูญเสียการได้ยิน เป็นต้น
       เกณฑ์การตัดสิน
           เด็กที่จะเข้ารับการศึกษาในโปรแกรมนี้ต้องมีลักษณะดังนี้
               1. จะต้องตาบอด ตามนิยามของเด็กตาบอดที่กำหนดขึ้นโดยจักษุแพทย์สมาคม
               2. จะต้องหูหนวก ตามนิยามของเด็กหูหนวกที่กำหนดโดยสมาคมแพทย์โสต ศอ นาสิก
               3. เด็กจะไม่ได้รับประโยชน์จากโปรแกรมการศึกษาที่จัดให้สำหรับเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน หรือเด็กที่มีความบกพร่องทางสายตาโปรแกรมใดโปรแกรมหนึ่งโดยเฉพาะ

วันที่ 19 พฤศจิกายน 2556

       วันนี้อาจารย์ได้สอนต่อจากสัปดาห์ที่แล้ว

2.4 เด็กที่มีคสามบกพร่องทางร่างกายและสุขภาพ (Children with Physical and Health Impairments)

       - เด็กที่มีอวัยวะไม่สมส่วน

       - อวัยวะส่วนใดส่วนหน่งหายไป

       - มีปัญหาทางระบบประสาท

       - มีความลำบากในการเคลื่อนไหว

         จำแนกเป็น 2 ประเภท

              1.) อาการบกพร่องทางร่างกาย

              2.) อาการบกพร่องทางสุขภาพ

         1.) อาการบกพร่องทางร่างกาย

              1.1 ซี.พี. (Cerebal Palsy)

                    - การเป็นอัมพาตเนื่องจากระบบประสาทสมองพิการ หรือเป็นผลจากสมองกำลังพัฒนาถูกทำลายก่อนคลอด ระหว่างคลอด หรือหล้งคลอด

                    - การเคลื่อนไหว การพูด พัมนาการล่าช้า เด็กซีพีมีความบกพร่องเกิดจากส่วนต่างๆของสมองแตกต่างกัน

         สาเหตุที่ทำให้เกิดความพิการทางร่างกาย
              1. ความผิดปกติที่เป็นมาแต่กำเนิด ส่วนใหญ่เกิดจากการถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์เด็กมักจะมีความพิการซ้อน (Multiple Handicaps) ความผิดปกติดังกล่าวอาจเป็นเฉพาะที่หรือทั่วไปของร่างกาย อาจจะผิดปกติเพียงเล็กน้อย ๆ หรือรุนแรง บางส่วนของร่างกายอาจเล็กกว่าปกติ บางส่วนอาจไม่สมประกอบ บางส่วนโตกว่าปกติ บางส่วนมีจำนวนเพิ่ม ข้อต่ออาจหายไปหรือไม่พัฒนาเต็มที่ หรือหลุดจากกระเปราะ
              2. ความผิดปกติอันมีสาเหตุมาจากโรค เช่น โปลิโอ การอักเสบของสมอง เนื่องจากเชื้อ ไวรัส พัฒนาการช้าเนื่องจากขาดอาหาร
              3. ความผิดปกติอันมีสาเหตุมาจากภัยอันตราย เช่น เมล็ดผลไม้บางชนิด หรือของเล่น หลุดเข้าไปในจมูกหรือหลอดลม เด็กหายใจไม่สะดวก ออกซิเจนไปเลี้ยงสมองไม่พอ ทำให้สมองพิการได้ นอกจากนี้อุบัติเหตุต่าง ๆ ก็อาจทำให้เกิดความผิดปกติทางด้านร่างกายได้ เช่น อุบัติ-เหตุบนท้องถนน ของมีคม แม่น้ำลำคลอง ยา สารเคมี
        ลักษณะโดยทั่ว ๆ ไปของเด็กพิการทางร่างกาย
              1. การขาดหายของแขนขา (Amputations) หมายถึง การสูญเสียแขนขาหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของแขนขา อาจเป็นมาแต่กำเนิด หรือเป็นขึ้นภายหลังเนื่องจากอุบัติเหตุโดยทั่วไปหากเป็นมาแต่กำเนิดปลายส่วนที่เหลือมักจะแข็งแรง ทำให้สามารถใส่แขนหรือขาเทียมได้โดยไม่ยาก และเริ่มใส่แต่อายุยังน้อย อาจจะต้องผ่าตัดตรงปลายเพื่อดัดแปลงให้ใส่ได้ ทั้งนี้เนื่องจากกระดูกเจริญเติบโตอยู่ตลอดเวลา และหากบริเวณส่วนปลายที่ขาดมีเนื้อเยื่อหนาล้อมรอบเล็กน้อยจะผ่าตัดได้ง่าย ๆ เพื่อเอาเนื้อหนาบริเวณนั้นทิ้งไป แต่ถ้าหากเป็นมากก็อาจต้องตัดส่วนที่เหลือของแขนขาออกไป
การขาดหายเนื่องจากการบาดเจ็บ ซึ่งจำเป็นต้องตัดออกเนื่องจากเจ็บปวด การเสียเลือดมาหล่อเลี้ยงเนื้องอก หรือการติดเชื้อเป็นเวลานานควบคุมไม่ได โดยหลักการทั่วไปควรใส่แขนขาเทียมทันทีหลังจากการผ่าตัด
              2. ความผิดปกติของรูปร่างของร่างกาย พบได้ทั่วไปบริเวณส่วน แขน ขา หรือลำตัว มีสาเหตุเป็นมาแต่กำเนิด หรือเกิดจากการอ่อนแรงหรือแข็งเกร็งของกล้ามเนื้อ มีผลทำให้ร่างกายผิดปกตินอกจากนี้การเคลื่อนไหวหรือการใช้แขนขาอย่างไม่ถูกต้อง จะมีผลให้เกิดความผิดปกติในรูปร่างของร่างกายยิ่งขึ้น ถ้าพบว่าเด็กมีความผิดปกติจากสาเหตุใด ควรปรึกษาแพทย์ หรือกายภาพบำบัดเพื่อรับการแก้ไขและคำแนะนำที่ถูกต้อง
              3. ประเภทที่สองนี้ ถ้าสาเหตุจากระบบประสาทจะทำให้การเคลื่อนไหวร่างกายลำบาก เพราะกล้ามเนื้อไม่แข็งแรงเป็นเด็ก C.P. จะมีอาการ ตัวแอ่น แขน ขาเกร็ง เคลื่อนไหวไม่ได้
              4. เด็กที่แม่ได้รับสารพิษ หรือออกซิเจนไปเลี้ยงสมองไม่ทัน หรือโรคสมองอักเสบเยื่อสมองอักเสบโดยทั่วไปเด็กจะมีความพิการซ้อนหลายอย่าง ได้แก่
                  - ความบกพร่องทางสติปัญญา
                  - ความบกพร่องในการสื่อสารและการใช้ภาษา
                  - ความผิดปกติทางการเห็น
                  - ความผิดปกติทางการได้ยิน
                  - ความผิดปกติในการรับรู้เกี่ยวกับการเคลื่อนไหว
2.5 บุคคลที่มีความบกพร่องทางการพูดและภาษา หมายถึง คนที่มีความบกพร่องในเรื่องของการออกเสียงพูด เช่น เสียงผิดปกติ อัตราความเร็วและจังหวะการพูดผิดปกติ หรือคนที่มีความบกพร่องในเรื่องความเข้าใจและหรือการใช้ภาษาพูด การเขียน และหรือระบบสัญลักษณ์อื่นที่ใช้ในการติดต่อสื่อสาร ซึ่งอาจเกี่ยวกับรูปแบบของภาษา เนื้อหาของภาษาและหน้าที่ของภาษา
       สาเหตุของเด็กที่บกพร่องทางการพูดและภาษาเนื่องมาจาก
       1. สาเหตุของการพูดผิดปกติ
           1.1 สาเหตุความผิดปกติหรือบกพร่องของอวัยวะที่เกี่ยวข้องกับการพูดและการรับฟังเสียง เช่น หูไม่ได้ยิน มีเนื้องอกที่สายเสียง เพดานโหว่ ฯลฯ
           1.2 สาเหตุจากการเรียนรู้การพูดมาอย่างผิด ๆ
       2. สาเหตุจากอวัยวะในการพูดผิดปกติ
           2.1 โครงสร้างของอวัยวะที่เกี่ยวข้องกับการพูดผิดปกติ (Structural Disorders) ได้แก่ ปากแหว่ง เพดานโหว่ ลิ้นไก่สั้น ส่วนมากมักจะเป็นมาแต่กำเนิด ถ้าปากแหว่งอย่างเดียว ผ่าตัดแก้ไขแล้วจะไม่มีปัญหาทางการพูด แต่ถ้ามีเพดานโหว่ผ่าตัดแล้วยังไม่สมบูรณ์พอ
จะทำให้มีเสียงก้องอยู่ในโพรงจมูก ต้องได้รับการตกแต่งจนเพดานปิดเรียบร้อย แล้วรับการฝึกพูด จะได้ฝึกการใช้อวัยวะที่ผิดให้ถูกต้อง เวลาพูดเสียงจะชัดเจน
           2.2 ระบบประสาทผิดปกติ (Neurological Disorders) เป็นประสาทส่วนที่ควบคุมการพูด ทำให้การสื่อความหมายผิดไปหลายอย่าง เช่น พวกป่วยอะเพเชีย จะผิดปกติเกี่ยวกับทักษะทางภาษาอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือหลาย ๆ อย่าง เช่นฟังไม่เข้าใจ พูดสื่อภาษาไม่ได้ หรือกล้ามเนื้อที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของอวัยวะที่เกี่ยวข้องกับการพูดทำงานผิดปกติ การพูดก็จะ ผิดปกติไปด้วย
           2.3 หูพิการ (Hearing Impairment) ไม่สามารถรับฟังคำพูดของผู้อื่นได้ พูดไม่ชัดเสียงผิดปกติ พัฒนาการทางภาษาช้า
           2.4 สติปัญญาไม่ดี (Mental Retardation) ทำให้การพัฒนาทางภาษาช้ากว่าอายุถ้าสติปัญญาต่ำมากภาษาและการพูดจะไม่พัฒนาเลย
           2.5 การเรียนรู้ภาษามาอย่างผิด ๆ

วันอังคารที่ 12 พฤศจิกายน 2556
       เด็กที่มีความต้องการพิเศษ ภาษาอังกฤษว่า "Childer with special needs"
       ทางการแพทย์ได้เรียก เด็กที่มีความต้องการพิเศษ  ว่า เด็กพิการ หมายถึง เด็กที่มีความผิดปกติ มีความบกพร่อง สูญเสียสมรรถภาพอาจเป็นความผิดปกติ ความบกพร่องร่างกาย
       ทางการศึกษาได้ให้ความหมายของ เด็กที่มีความต้องการพิเศษ ว่า เด็กที่มีความต้องการการศึกษาเฉพาะของตัวเอง ซึ่งจำเป็นต้องจัดการศึกษาให้ต่างจากเด็กปกติทางด้านเนื้อหา หลักสูตร กระบวนการที่้ใช้ แลพการปรพเมินผล
       สรุป เด็กที่มีความต้องการพิเศษ หมายถึง
       - เด็กที่ไม่อาจพัฒนาความสามารถได้เท่าที่ควรจากการให้การช่วยเหลือ แลพการสอนตามปกติ
       - มีสาเหตุมาจากสภาพความบกพร่องทางร่างกาน สติปัญญา และอารมณ์(สังคมไม่ค่อยเกิด)
       - จำเป็นต้องได้รับการกระตุ้น
 ช่วยเหลือ บำบัด ฟื้นฟู
       - จัดการเรียนการสอนที่เหมาะสมกับลักษณะและความต้องการของเด็กแต่ละบุคคล

All Chaildren can Learn แปลว่า เด็กทุกคนสามารถเรียนรู้ได้



แบ่งกลุ่มใหญ่ๆได้ 2 กลุ่ม คือ

1. กลุ่มเด็กที่มีลักษณะทางความสามารถสูง

       มีความเป็นเลิศทางสติปัญญา

2. กลุ่มเด็กที่มีลักษณะทางการบกพร่อง

       ทางกระทรวงการศึกษา แบ่งเป็น 9 ประเภท
       2.1 เด็กที่มีความบกพร่องทางด้านสติปัญญา
             1) เด็กเรียนรู้ช้า
                 - สามารถเรียนในชั้นเรียนปกติได้
                 - เด็กที่มีความสามารถในการเรียนล่าช้ากว่าปกติ
                 - ขาดทักษะในการเรียนรู้
                 - มีความบกพร่องทางสติปัญญาเพียงเล็กน้อย
                 - มีระดับสติปัญญา(IQ) ต่ำกว่า 71-90
                 สาเหตุ
                 - ปัจจัยภายนอก
                   - สภาพแวดล้อม
                   - เศรษฐกิจ
                   - การเสริมวร้างประสบการ์ให้แก่เด็ก
                   - การเช้าเรียนไม่สม่ำเสมอ
                   - วิธีการสอนไม่มีประสิทธิภาพ
                 - ปัจจัยภายใน
                   - โครโมโซม
                   - พัฒนาการช้า
                   - การเจ็บป่วย
            2) เด็กปัญญาอ่อน
                - เด็กที่มีภาวะหยุดชะงัก
                - แสดงลักษณะเฉพาะ คือ สติปัญญาต่ำ
                - มีความสามารถทางการเรียนรู้น้อย
                - มีความจำกัดทางด้านทักษะ
                - มีพัฒนาการล่าช้าไม่เหมาะสมกับวัย
                เด็กปัญญาอ่ออน แบ่งตามระดับสติปัญญา (IQ) ได้ 4 กลุ่ม
                   1. สติปัญญา (IQ) ต่ำกว่า 20 ปัญญาอ่อนหนักมาก และต้องได้รับการดูแลรักษาพยาบาลเท่านั้น เรียกว่า Custodial Mental Retardetion (C.M.R.)        
                   2. สติปัญญา (IQ) 20-34 ปัญญาอ่อนหนัก ไม่สามารถเรียนได้ ต้องได้รับการฝึกหัดช่วยเหลือตนเองในชีวิตประจำวัน เรียกว่า Custodial Mental Retardetion (C.M.R.)     
                   3. สติปัญญา (IQ) 35-49 ปัญญาอ่อนปานกลาง สามารถฝึกอบรมและทักษะเบื้องต้นง่ายๆได้ สามารถฝึกอาชีพได้ เรียกว่า Trainable Mental Retardetion (T.M.R.)
                   4. สติปัญญา (IQ) 50-70 ปัญญาอ่อนน้อย สามารถเรียนระดับประถมได้ เรียกว่า Educationable Mental Retardetion (E.M.R.)
                 ลักษณะของเด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา
                       - ไม่พูด/พูดไม่สมวัย
                       - ทำงานช้า
                       - ช่วงความสนใจสั้น วอกแวก
                       - ความคิดและอารมณืเปลี่ยนแปลงง่าย รอคอยไม่ได้
                       - รุนแรงไม่มีเหตุผล
                       - อวัยวะบางส่วนมีลักษณะผืดปกติ
                       - ช่วยเหลือตนเองได้น้อยกว่าเด็กปกติ
       2.2 บุคคลที่ความบกพร่องทางการได้ยิน หมายถึง บุคคลคนที่สูญเสียการได้ยินตั้งแต่ระดับรุนแรงจนถึงระดับน้อย แบ่งได้เป็น 2 ประเภท
         1 คนหูหนวก หมายถึง คนที่สูญเสียการได้ยินมากจนไม่สามารถรับข้อมูลผ่านทางการได้ยิน ไม่ว่าจะใส่หรือไม่ใส่เครื่องช่วยฟังก็ตาม โดยทั่วไปหากตรวจการได้ยินจะสูญเสียการได้ยินประมาณ 90 เดซิเบลขึ้นไป (เดซิเบล เป็นหน่วยวัดความดังของเสียง หมายถึง เมื่อเปรียบเทียบระดับเริ่มได้ยินเสียงของเด็กปกติ เมื่อเสียงดังไม่เกิน 25 เดซิเบล คนหูหนวกจะเริ่มได้ยินเสียงดังมากกว่า 90 เดซิเบล)
         2 คนหูตึง หมายถึง คนที่มีการได้ยินเหลืออยู่พอเพียงที่จะรับข้อมูลผ่านทางการ ได้ยิน โดยทั่วไปจะใส่เครื่องช่วยฟัง และหากตรวจการได้ยินจะพบว่ามีการสูญเสียการได้ยินน้อยกว่า 90 เดซิเบล ลงมาจนถึง 26 เดซิเบล คือ เมื่อเปรียบเทียบระดับเริ่มได้ยินเสียงของเด็กปกติ เมื่อเสียงดังไม่เกิน 25 เดซิเบล เด็กหูตึงจะเริ่มได้ยินเสียงที่ดังมากกว่า 26 เดซิเบลขึ้นไปจนถึง 90 เดซิเบล อาจแบ่งเป็นกลุ่มย่อย ดังนี้              1 ตึงเล็กน้อย (26-40 เดซิเบล
                   2 ตึงปานกลาง (41-55 เดซิเบล)
                   3 ตึงมาก (56-70 เดซิเบล)
                   4 ตึงรุนแรง (71-90 เดซิเบล)
         สาเหตุของความบกพร่องทางการได้ยิน
                   ความบกพร่องทางการได้ยินอาจเนื่องมากจากหลายสาเหตุ ที่สำคัญไดแก่ (วารี ถิระจิตร. 2537 : 45)
         1. หูหนวกก่อนคลอด (Congenital Deafness) หมายถึงทารกที่จะเกิดมานั้นมีความพิการของอวัยวะรับเสียงตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา เมื่อคลอดออกมาแล้วก็ปรากฏอาการหูหนวกแต่แรกเกิดทีเดียว ซึ่งอาจมีสาเหตุ 2 ประการ คือ
             1.1 หูหนวกตามกรรมพันธุ์ (Hereditary Deafness) เป็นอาการหูหนวกของทารกที่มีความพิการสืบพันธุ์จากบิดาหรือมารดา หรือบรรพบุรุษ เช่น พ่อแม่หูหนวก ลูกอาจหูหนวกหรือหลานอาจหูหนวก
             1.2. หูหนวกที่ไม่ใช่กรรมพันธุ์ (Sporadic Deafness) มีหลายสาเหตุ คือ
                    1.2.1 หูหนวกระหว่างตั้งครรภ์ เช่น ขณะมารดาตั้งครรภ์ บังเอิญหกล้ม ถูกกระทบกระแทกอย่างแรง ทารกที่อยู่ในครรภ์และกำลังเจริญเติบโต อาจถูกบีบ ถูกกด หรือถูกกระแทก หรือเลือดไปหล่อเลี้ยงไม่สะดวก ทำให้อวัยวะรับการได้ยินพิการได้ เมื่อทารกคลอดออกมาก็มีอาการหูหนวกแต่กำเนิดติดออกมาด้วย
                    1.2.2 หูหนวกจากการคลอด คือศีรษะถูกบีบขณะคลอด เนื่องจากกระดูกเชิงกรานเล็ก หรือคีมจับศีรษะทารกไม่ถูกที่ เป็นต้น
                    1.2.3 หูหนวกจากการเติบโตของอวัยวะหูผิดปกติ ทารกที่เกิดมาอาจไม่มีใบหู ไม่มีรูหู มีรูหูข้างเดียว เมื่อมีความพิการเกิดขึ้นกับอวัยวะหูส่วนหนึ่งส่วนใด ทำให้หูหนวกได้เหมือนกัน
                    1.2.4 หูหนวกจากพิษยาต่อมารดาขณะตั้งครรภ์ ระหว่างที่มารดาตั้งครรภ์อาจเจ็บป่วย และจำเป็นต้องใช้ยางบางอย่างรักษา ยานั้นอาจเป็นพิษต่ออวัยวะหูของทารกในครรภ์ได้ เช่น ยาควินิน ยาแอสไพริน ยาสเตร็ปโตมัยซิน และยาเพนนิซิลิน เป็นต้น หญิงมีครรภ์ควรระมัดระวังในการใช้ยาให้มากที่สุด เพราะยาสามารถซึมผ่านรก ไปยังทารกในครรภ์ได้โดยง่าย อนตรายที่ร้ายแรงมากในหญิงมีครรภ์ การรับประทานยาที่มีผลทำให้ทารกในครรภ์พิการ โดยเฉพาะระยะ 3 เดือนแรกของการตั้งครรภ์ และใกล้คลอด
                    1.2.5 หูหนวกจากโรคติดต่อขณะตั้งครรภ์ เช่น โรคหัดเยอรมัน ทารกที่ได้รับเชื้อไวรัสชนิดนี้จากมารดาขณะที่อยู่ในครรภ์ ใน 3 เดือนแรกของการตั้งครรภ์ อาจมีผลทำให้เกิดความผิดปกติของร่างกายในหลายระบบ ได้แก่ ความผิดปกติที่หัวใจ เกิดต้อกระจกโดยกำเนิด ร่างกาย และศีรษะของทารกเล็กกว่าปกติ สมองไม่เจริญเติบโต ทำให้หูหนวกได้
       2. หูหนวกหลังคลอด (Acquired Deafness) หมายถึงทารกที่เกิด มีอวัยวะและประสาทหูปกติ แต่ต่อมาภายหลังปรากฏว่าหูหนวกขึ้น เราเรียกหูหนวกหลังคลอด โอกาสที่จะทำให้หูหนวกจึงมีมากมายหลายอย่าง สามารถแยกเป็นหัวข้อได้ดังนี้คือ
            2.1 หูหนวกจากโรคระบบประสาท เช่น ป่วยเป็นเยื่อหุ้มสมองอักเสบ
            2.2 หูหนวกจากโรคติดต่อ เช่น ภายหลังจากการป่วยด้วยโรคหัด ไข้หวัดใหญ่ คางทูม หัดเยอรมัน อาจมีอาการหูหนวกได้
            2.3 หูหนวกร่วมกับโรคต่อมไร้ท่อ เช่น โรคต่อมพิตูอิตารี่ ทำให้มีอาการหูหนวกร่วมด้วย
            2.4 หูหนวกจากพิษยาและสารเคมี เมื่อผู้ป่วยไดรับยาที่เป็นพิษต่ออวัยวะหูส่วนใน และประสาทหู เช่น ควินิน ยาสเตร็บโตมัยซิน และยาคานามัยซิน เป็นต้น
            2.5 หูหนวกจากโรคหู คอ จมูก อวัยวะของหู คอ จมูก ติดต่อถึงกัน และอยู่ใกล้เคียงกันมาก เมื่ออวัยวะดังกล่าวเกิดโรค มักกระทบกระเทือนถึงกันและกัน จะทำให้หูหนวกได้
            2.6 หูหนวกจากภยันอันตราย ต่ออวัยวะหู และประสาทหู เช่น การตกเปล ตกบันได ตกจากที่สูง นอกจากศีรษะได้รับความกระทบกระเทือนแล้วกระดูกขมับแตกร้าว หรือถูกตบที่หูอย่างรุนแรง ทำให้หูหนวกได้ นอกจากนั้นเสียงดังต่าง ๆ เช่น เสียงฟ้าผ่า เสียงระเบิด เสียงปืน เสียงเครื่องบิน เครื่องยนต์ เครื่องจักรในโรงงาน ถ้าหากได้รับการรบกวนอยู่เสมอ และเป็นเวลานาน จะทำให้หูพิการได้
ลักษณะพฤติกรรมของเด็กที่บกพร่องทางการได้ยิน
       ครูประจำชั้นสามารถสังเกตลักษณะบางอย่างซึ่งทำให้เห็นถึงความแตกต่างบางประการของนักเรียนในชั้นเรียน ช่วยให้คาดการณ์ได้ว่าเด็กที่พบจะมีความบกพร่อง เพื่อนำไปสู่การส่งต่อเพื่อวินิจฉัยอย่างเป็นมาตรฐานจากผู้เชี่ยวชาญต่อไป สำนักพัฒนาการฝึกหัดครู (2544 : 48-49) ได้เสนอข้อสังเกตลักษณะบางอย่างของเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน ไว้ดังนี้
       1. ไม่ตอบสนองเมื่อเรียก
       2. มักตะแคงหูฟัง
       3. ไม่พูด มักแสดงท่าทาง
       4. พูดไม่ชัด เสียงผิดปกติ
       5. พูดไม่ถูกหลักไวยากรณ์
       6. พูดมีเสียงแปลก มักเปล่งเสียงสูง
       7. พูดด้วยเสียงต่ำ หรือด้วยเสียงที่ดังเกินความจำเป็น
       8. เวลาฟังมักจะมองปากของผู้พูด หรือจ้องหน้าผู้พูด
       9. รู้สึกไวต่อการสั่นสะเทือน และการเคลื่อนไหวรอบตัว
       10. ไม่มีปฏิกิริยาต่อเสียงพูด เสียงดนตรี หรือมีบ้างเป็นบางครั้ง
       11. ไม่ชอบร้องเพลง ไม่ชอบฟังนิทาน แต่แสดงการตอบสนองอย่างสม่ำเสมอต่อเสียงดังในระดับที่เด็กได้ยิน
       12. มักทำหน้าเด๋อเมื่อมีการพูดด้วย
       13. ไม่พูดเมื่อมีสิ่งเร้าจากสภาพแวดล้อม
       14. ซนไม่มีสมาธิ
       15. ไม่สามารถปฏิบัติตามคำสั่งได้
       16. มีความลำบากในการอ่านหนังสือ
       17. ไม่ตอบคำถาม
       18. อาจมีปัญหาทางอารมณ์และสังคม

       2.3 บุคคลที่มีความบกพร่องทางการเห็น หมายถึง บุคคลที่สูญเสียการเห็นตั้งแต่ระดับเล็กน้อยจนถึงตาบอดสนิท แบ่งได้เป็น 2 ประเภท คือ
            1.1 คนตาบอด หมายถึง คนที่สูญเสียการเห็นมากจนต้องสอนให้อ่านอักษรเบรลล์หรือใช้วิธีการฟังเทปหรือแผ่นเสียง หากตรวจวัดความชัดของสายตาข้างดีเมื่อแก้ไขแล้วอยู่ในระดับ 6 ส่วน 60 หรือ 20 ส่วน 200 (20/200) ลงมาจนถึงบอดสนิท (หมายถึง คนตาบอดสามารถมองเห็นวัตถุได้ในระยะห่างน้อยกว่า 6 เมตร หรือ 20 ฟุต ในขณะที่คนปกติสามารถมองเห็นวัตถุเดียวกันได้ในระยะ 60 เมตร หรือ 200 ฟุต) หรือมีลานสายตามแคบกว่า 20 องศา (หมายถึง สามารถมองเห็นได้กว้างน้อยกว่า 20 องศา)
            1.2 คนเห็นเลือนลาง หมายถึง คนที่สูญเสียการเห็นแต่ยังสามารถอ่านอักษรตัวพิมพ์ที่ขยายใหญ่ได้ หรือต้องใช้แว่นขยายอ่าน หากตรวจวัดความชัดของสายตาข้างดีเมื่อแก้ไขแล้วอยู่ในระดับระหว่าง 6 ส่วน 18 (6/18) หรือ 20 ส่วน 70 (20/70) ถึง 6 ส่วน 60 (6/60) หรือ 20 ส่วน 200 (20/200) หรือมีลานสายตาแคบกว่า 30 องศา
            ลักษณะของเด็กที่บกพร่องทางการเห็น
                  บ่อยครั้งที่ผู้ปกครองนำเด็กมาเข้าเรียนในโรงเรียน โดยไม่ได้สังเกตถึงความบกพร่อง หรือความพิการบางประการของเด็ก จึงเป็นหน้าที่ของครูที่จะต้องสังเกต เด็กในชั้นเรียนของตนเพื่อการส่งต่อวินิจฉัยและการจัดบริการการศึกษาที่สนองต่อความต้องการพิเศษของเด็ก ครูประจำชั้นสามารถสังเกตลักษณะพฤติกรรมบางอย่างที่เด็กบกพร่องทางการเห็นแสดงออกในชั้นเรียน ได้ดังนี้ (พิมพ์พรรณ์ วรชุตินธร. 2545 : 92)
            1. เดินงุ่มง่าม ชนและสะดุดวัตถุ
            2. ไม่สนใจในสิ่งที่ต้องใช้สายตา เช่น การเล่นซ่อนหา
            3. มองเห็นสีผิดไปจากปกติ
            4. มักบ่นปวดศีรษะ คลื่นไส้ ตาลาย คันตา มองเห็นเลือนลาง
            5. ก้มศีรษะชิดกับงาน หรือของเล่นที่วางอยู่ตรงหน้า
            6. ขาดความสนใจ เหม่อลอย
            7. เพ่งตา หรี่ตา หรือปิดตาข้างหนึ่งเมื่อใช้สายตา
            8. ตาและมือไม่สัมพันธ์กัน
            9. ลำบากในเรื่องการใช้บันได ใส่กระดุม ผูกเชือกรองเท้า อ่านและเขียนหนังสือ
            10. มีความลำบากในการจำ และแยกแยะสิ่งที่เป็นรูปร่างทางเรขาคณิต
            11. กรอกนัยน์ตาไปมาเวลาเหนื่อย
            12. ดวงตาไวต่อแสงเกินไป
            13. เป็นฝีหรือกุ้งยิ่งบ่อย ๆ หรือตาเหร่เป็นครั้งคราว
            14. ขาดความสนใจในชั่วโมงอ่านไทย
            15. เขียนหนังสือไม่ตรงบันทัด
            16. ขนาดลูกตาดำสองข้างไม่เท่ากัน
            17. มักขยี้ตาบ่อย ๆ
            18. มีความยากลำบากในการเอื้อมมือจับสิ่งของ
            19. ตาทั้งสองข้างทำงานไม่ประสานกันขณะอ่านหนังสือ
            20. สับสนระหว่างพยัญชนะต่าง ๆ เช่น ค กับ ฅ ด กับ ต ช กับ ซ ฎ กับ ฏ เป็นต้น
            21. เวลาอ่านหนังสือทำการฝีมือ มักปวดหัว เวียนศีรษะคลื่นไส้ หรือบ่นว่าคันและเคืองตาเสมอ
        สาเหตุของความบกพร่องทางสายตา
            การเกิดความบกพร่องทางสายตา จนถึงตาบอด อาจมีสาเหตุใหญ่ ๆ 2 ประการ คือ (วารี ถิระจิตร. 2537 : 25)
            1. ความผิดปกติของดวงตา เกิดจากความเสื่อมสภาพของกล้ามเนื้อตา เป็นเหตุให้เกิดสายตาสั้น สายตายาว หรือเกิดมีปัญหาจากการปรับภาพที่เลนส์ในดวงตา เป็นต้น ความ ผิดปกติอาจเกิดจากอุบัติเหตุ การไม่ได้ถนอมสายตาหรืออาจเกิดจากกรรมพันธุ์
            2. ความผิดปกติของสายตา เกิดจากโรคภัยไข้เจ็บ จากอุบัติเหตุต่าง ๆ ที่เป็นอันตรายต่อดวงตา จากฤทธิ์ยาบางประเภท ตลอดจนการใช้ยาผิด โรคบางอย่างที่ไม่สามารถป้องกันได้ เช่น เนื้องอกที่ดวงตา โรคภัยเหล่านี้มักทำให้ตาบอดหรือมีความบกพร่องทางสายตาอย่างรุนแรง



วัน อังคารที่ 5 พฤษจิกายน พ.ศ. 2556
        อาจารย์ผู้สอนได้ให้นักศึกษาไปทำบล็อกในวิชานี้